หมี่สะปำ ภูเก็ต อีกหนึ่งความเด็ดบนเกาะสวรรค์

การได้ลัดเลาะเสาะหาของกินในย่านชุมชน เป็นหนึ่งในความสุขที่หลายคนแสวงหาเมื่อได้เดินทางไปยังต่างถิ่น ทั้งในและต่างประเทศ จนบางทีอาหารกลายเป็นตัวเป้าหมายหลักของการเดินทาง

ด้วยความหลากหลายทางวัฒนธรรมบนโลกนี้ ทำให้มีเรื่องเล่า เรื่องราวของอาหารการกิน สะท้อนให้เห็นถึงอดีตอันเป็นที่มาของอาหารนั้น ๆ เหมือนเรื่อง ๆ หนึ่งที่คิดแล้วเห็นภาพ อย่างเมนู “ปูผัดพริกฮ่องกง” ของร้าน “อำแดงไต้ฝุ่น บายเดอะริเวอร์” ย่านพระราม 3 ซึ่งใช้ “ไต้ฝุ่นซอส” อันมีแนวคิดจากเหตุการณ์จริงที่เกิดสมัยที่เกิดพายุที่อ่าวอะเบอร์ดีน ฮ่องกง ซึ่งเล่ากันว่าในตอนนั้นชาวประมงต้องล่องเรือหลบพายุในอ่าวและใช้ชีวิตบนเรือร่วมกับครอบครัว เมื่อต้องทำอาหารเลี้ยงครอบครัว ก็หยิบจับวัตถุดิบง่าย ๆ อย่างกระเทียม พริกแห้ง เต้าซี่ ที่มีอยู่ในเรือ มาผัดกับปู ปลา หมึก กุ้ง อะไรก็ตามที่มีในตอนนั้น

จากอุปสรรค ความยากลำบาก ผ่านการต่อสู้เพื่อเอาตัวรอด ทำให้เกิดเมนูที่ขึ้นชื่อในร้านอาหาร พาให้นึกไปถึงอีกหลายต่อหลายเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับการเกิดขึ้นของอาหารในเมืองไทย รวมทั้งวิถีการกินที่ผสานชีวิตความเป็นอยู่ อย่างที่เคยได้ยินชาวบ้านท่าระแนะ จ.ตราด เล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนเวลาที่จะออกเรือไปหาปลา ชาวบ้านก็พกข้าวกับน้ำพริกอย่างง่าย ๆ ไปในเรือ แล้วค่อยไปเด็ดใบโกงกางข้างหน้ามาจิ้มน้ำพริก

จากเรื่องหนึ่งก็คิดได้อีกหลายเรื่อง น่าสนุกหากจะเล่าที่มาของอาหารแต่ละชนิดของแต่ละภาค แต่วันนี้เรามุ่งหน้าไปทางใต้ เป้าหมายคือการท่องเที่ยวทะเลอันดามัน เกาะสวรรค์ของนักท่องเที่ยว จ.ภูเก็ต

มาภูเก็ตแล้วกินอะไรดี ขอถามว่า “มีเวลากี่วัน” เพราะนอกเหนือจากความงดงามของท้องทะเลแล้ว ภูเก็ตเป็นอีกจังหวัดที่ขอท้าให้เดินทางไปตระเวนชิม เพราะมีของกินเยอะเหลือเกิน อีกทั้งยังหลากหลายทั้งไทย จีน มุสลิม นักชิมต้องบอกว่า “ภูเก็ต เด็ด จริง ๆ”

หลังจากตระเวนชิมขนมจีน แกงใต้ ทั้งในร้านธรรมดา ๆ และ ร้านรับแขกสวย ๆ แล้ว ยังพอมีเวลาแวะไปกิน “หมี่สะปำ” ใครหนอบอกว่า ไม่ได้มากินหมี่สะปำก็เหมือนมาไม่ถึงภูเก็ต

เรามุ่งหน้าที่ไป “ร้านหมี่สะปำคุณยายเจียร” เพราะร้านใหญ่ หาง่าย ไม่ต้องรอนาน มีที่จอดรถสะดวก อีกทั้งยังมีเมนูหลากหลายให้เลือก

ที่ต้องอธิบายเช่นนี้เพราะเพื่อนที่ไปด้วยกันยังเข้าใจว่า “หมี่สะปำ” คือ ชื่อของร้าน แต่จริง ๆ แล้ว หมี่สะปำ คือ เส้นบะหมี่ตามแบบฉบับของชาวจีนฮกเกี้ยน ซึ่งเข้ามาอาศัยทำงานในภูเก็ตสมัยที่ยังเป็นเหมืองดีบุก หนึ่งในย่านอาศัยคือ หมู่บ้านสะปำ ต.เกาะแก้ว อ.เมืองภูเก็ต และด้วยความขยันขันแข็งของชาวจีน นอกจากจะทำประมง ก็ยังมีการทำค้าขาย ใครมีวิชาอะไรก็งัดเอามาโชว์ อย่าง “หมี่ฮกเกี้ยน” ซึ่งเป็นเส้นบะหมี่เหลืองกลมขนาดใหญ่ โดยคุณยายเจียร ซึ่งอาศัยอยู่ทีสะปำ ก็ได้ทำผัดหมี่สะปำขายมาตั้งแต่ปี 2495 ด้วยความไม่มีชื่อร้าน ลูกค้าก็เรียกกันว่า “หมี่สะปำ” จนลูกหลานสืบทอดกิจการกันมาจนถึงรุ่นที่ 3

ใครไปใครมาก็ต้องไปกินหมี่สะปำ เป็นที่เลื่องลือมานาน จนเป็นที่มาของคำว่า “มาภูเก็ตทั้งที ต้องกินหมี่สะปำ” เพราะมันหากินที่อื่นได้ยากมาก หากจะใกล้เคียงกันก็มีทั้งที่สิงคโปร์ และมาเลเซีย ซึ่งมีชาวจีนอาศัยอยู่มากเช่นกัน

ส่วนในภูเก็ตเอง นอกจากร้านของคุณยายเจียรแล้ว ยังมีร้านที่ทำหมี่ฮกเกี้ยนอร่อย ๆ อยู่หลายเจ้า มีสูตรเด็ดเคล็ดลับความอร่อยแตกต่างกันออกไป และกลายเป็นขวัญใจนักชิม อาทิ หมี่ต้นโพธิ์ (วงเวียนหอนาฬิกา), โกลาเจ้าเก่า (หมี่ฮกเกี้ยน), หมี่โกล้าน ลกเทียนเจ้าเก่า, หมี่อ่าวเก เป็นต้น

เมนูอาหารถิ่นในจังหวัดภูเก็ตยังมีให้เลือกลิ้มอีกเยอะมาก ต้องบอกว่าเป็นจังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องกินจริง ๆ  ต้องมาชิมหลาย ๆ ครั้ง ถึงจะครบร้านครบเมนู แต่หากใครอยากได้สูตรสำเร็จแบบมาร้านเดียวได้กินหลาย ๆ อย่าง ก็มาที่ร้านหมี่สะปำยายเจียรกันได้ แม้จะมีเมนูท้องถิ่นไม่ครบทุกอย่าง แต่ก็มีหลายอย่างให้ลอง ทั้ง “หมี่สะปำ” ซึ่งเป็นเหมือนหมี่ผัดน้ำขลุกขลิก ความอร่อยจะอยู่ที่น้ำซุปเข้มหอมจากการเคี่ยว ตัวเส้นเด้งดึ๋ง, “โอ่ต้าว” หรือ “โอต๊าว”  ลักษณะคล้ายหอยทอด, “ฮูแช่” หรือ สลัดสไตล์ภูเก็ต, “โลบะ” หรือ “ล้อบะ” หูหมู ปอด ลิ้น หัวใจ ไส้หมู ต้มพะโล้ แล้วมาทอดสะดุ้งน้ำมัน, “เต้าหู้ทอด” ที่ความนุ่มคล้าย ๆ กับเต้าหู้ยูนนานที่แม่ฮ่องสอน อร่อยมาก ๆ  ฯลฯ

แค่ที่ร่ายมาในร้านเดียวก็ต้องเลี้ยวมาชิมกันหลายรอบ ถ้ามาตระเวนกินให้ทั่วรอบเกาะภูเก็ต ก็จะสนุกยิ่งกว่า ย้ำอีกครั้งว่า มีของอร่อย ๆ เยอะมาก แต่จะอยู่ในย่านตัวเมืองเป็นส่วนใหญ่ ส่วนย่านริมทะเลก็มีบ้างประปราย  น่าเสียดายมากที่ทริปนี้ไม่ได้ออกไปกินติ่มซำ เพราะเป็นอีกจังหวัดที่มีติ่มซำอร่อย ๆ อยู่หลายร้าน มาภูเก็ตแล้วแยกร่างทางการกินลำบากมาก อันโน่นก็อยาก อันนี้ก็ใช่

มารอบนี้ยังได้พบเพื่อนซึ่งเป็นคนในท้องถิ่น อาสาพาไปกินข้าว 1 มื้อ เราบอกเพียงขอเป็นอาหารท้องถิ่น อะไรก็ได้ สบาย ๆ เพื่อนคงกลัวต้อนรับไม่สมกับการคิดถึง เลยพาไปร้านท้องถิ่นที่อดีตเคยเป็นร้านซีฟู้ดเล็ก ๆ ที่มีชื่อเสียง ปัจจุบันโด่งดังจนขยายสาขาใหญ่ เป็นร้านรับแขกหน้าตาดี แถมปรับเมนูแพงขึ้นตามบรรยากาศที่พัฒนา (ตัวร้าน) แต่ก็ยังคงความอร่อย ดุ เด็ด ตามแบบฉบับใต้ เป็นความแพงที่ยังคงรสชาติไว้ แม้จะไม่เหลือกลิ่นอายบ้าน ๆ แต่ก็ให้ผ่าน

กลับมาแล้วก็ยังคิดถึงภูเก็ต ไม่ได้คิดถึงแต่หาดสวย ๆ ทะเลใส ๆ ที่มาเมื่อไหร่ก็ไม่มีเบื่อ แต่คิดถึงจริง ๆ กับบรรยากาศของอาหารการกินที่มีทุกระดับ บอกแล้วว่าภูเก็ต เด็ดจริง ๆ