“มรณานุสติคาเฟ่” ห้องเรียนวิชาความตายเชิงสร้างสรรค์
เสี้ยวนาทีที่แผ่นไม้ขนาดแคบกว่าสายตา ค่อยๆ เคลื่อนตัวช้าๆ เหนือใบหน้า ความมืดคลืบคลานเข้ามาจนปกคลุมทุกพื้นที่ นี่ใช่ไหม วาระสุดท้ายของชีวิต ที่เหลือเพียงกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเก็บกักร่างกาย ก่อนที่ทุกอย่างจะสลาย ทิ้งเพียงชื่อและความทรงจำเอาไว้ อึดอัด หวั่นไหว กระอักกระอ่วนภายใน กลายเป็นคนกลัวที่แคบไปในทันที เพราะที่เรานอนเหยียดกายตรงอยู่นี้คือภายในของโลงศพ และนี่ไม่ใช่การสะเดาะเคราะห์แบบที่เห็นโดยทั่วไป เพราะเป็นการทดลองตาย เพื่อให้รู้จักเสี้ยวหนึ่งของความตาย ก่อนจะกลับไปนึกถึงความตาย ดังที่พระพุทธเจ้าสอนให้เราระลึกถึงความตายอยู่เสมอ พร้อมกับการระลึกถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ด้วยสติ ซึ่งในภาษาธรรมเรียกว่า “มรณานุสติ” ความกลัวบอกเราไม่ให้ประมาท ความกลัวทำให้เราไม่ตัดสินใจทำอะไรที่นำมาซึ่งความเดือดร้อน และ “ความตาย” เป็นสิ่งที่มนุษย์หวาดกลัว และเป็นอีกแนวทางที่จะทำให้คนเราหลีกหนีความชั่ว แม้ตามหลักศาสนาจะบอกกับเราว่า ให้ยอมรับและเข้าใจเรื่องการเกิดแก่เจ็บตาย แต่อย่างไรก็ตาม คนเราโดยทั่วไป ก็หวาดกลัวต่อความตายอยู่ดี ผู้ฝึกจิตให้เข้าใจเท่านั้น จึงยอมรับได้เต็มปากจริงๆ ว่า ความตายก็คือส่วนหนึ่งของชีวิต ที่เรามองข้ามมันไปเสมอ เพียงเพราะไม่อยากเจอ ทั้งที่รู้ว่าต้องได้เจอกันทุกคน ไม่มีข้อยกเว้นหรืออภิสิทธิ์สำหรับใคร เราหวาดกลัวต่อความตาย แต่เราก็ไม่ได้นึกถึงมันมากนัก